Αλλιώς τα είχαμε στο μυαλό μας, αλλιώς τα βρήκαμε στο γήπεδο. «Βατό» πρόγραμμα λέγαμε ότι έχουμε, μόνο τέτοιο δεν αποδείχθηκε. Βέβαια μεγάλη ευθύνη ανήκει και σ’ εμάς, σαν ΑΡΗ, που παρουσιαστήκαμε κατώτεροι των προσδοκιών και των περιστάσεων.
Έχει συσσωρευτεί πίεση για νίκες και βαθμούς. Τι καλύτερη ευκαιρία λοιπόν, για μια γενικότερη εκτόνωση; Και ποιος ιδανικότερος αντίπαλος απ’ αυτόν που είναι προορισμένος, ιστορικά, γι’ αυτόν τον ρόλο. Αυτού στον οποίον ο ΑΡΗΣ ξεσπά όταν βρίσκεται σε δύσκολη φάση ή αγωνιστική κρίση. Κάποιος πρέπει να ‘χει το ρόλο αυτό και ομολογουμένως είναι ο καλύτερος στο είδος.
Οι κωμικοί της πόλης, λοιπόν, αφού εδέησαν τελικά να ζητήσουν εισιτήρια, μετά από 6 χρόνια, στα οποία ακούσαμε κάθε δικαιολογία που μπορεί να επινοήσει ακόμα και ο πιο καθυστερημένος «οπαδός» του πλανήτη, έχοντας, τελικά, προκαλέσει μια κατάσταση που δύσκολα είναι - πια - αναστρέψιμη, είχε ως αποτέλεσμα να μην βρεθούμε απέναντι τους, στην κερκίδα, καθώς η Αστυνομία όλως παραδόξως (σχήμα λόγου φυσικά) ήταν αρνητική.
Πουθενά, στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, δεν δίνεται τέτοια αρμοδιότητα και υπερεξουσία στην Αστυνομία που από διεκπεραιωτής και τοποτηρητής της τάξης και της ασφάλειας έχει εκτραπεί σε ρυθμιστή των μετακινήσεων! Συνεπεία αυτού, δυστυχώς, ούτε εμείς θα έχουμε τη δυνατότητα να βρεθούμε, στο δεύτερο γύρο, στην έδρα τους, για να στηρίξουμε τον ΑΡΗ.
Είναι γνωστή η άβυσσος που μας χωρίζει με την συγκεκριμένη ομάδα. Χρόνια τώρα, είναι ο αντίθετος πόλος στον ΑΡΗ. Από το 1925 που ιδρύθηκαν και δέχθηκαν την ιστορική και ταπεινωτική ήττα με 5-2 με διακύβευμα τα κιτρινόμαυρα χρώματα που τότε επιθυμούσαν, τα συμπλέγματα τους τούς ακολουθούν από γενιά σε γενιά.
Χρειάστηκαν να περάσουν σχεδόν 50 χρόνια στο ρόλο κομπάρσου στην πόλη και στη σκιά του μεγάλου ΑΡΗ - κι αφού ήταν αβάσταχτη και η δεκαετία χωρίς νίκη που τους χάρισε το γνωστό διαχρονικό θηλυκό προσωνύμιο «δέκα χρόνια γκόμενες» - μέχρι να κατορθώσουν στην επιφάνεια, σε αγαστή πάντα συνεργασία με τα καθεστώτα της εποχής εκείνης αλλά φυσικά και με τα επόμενα.
Ακολούθησε η φυσική παρουσία σε μπαράζ και η ευχή σε πανό που κατεδείκνυε στον «εχθρό» ότι μπορεί να υπολογίζει σ’ έναν φίλο, καθώς το άγχος για την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον ΑΡΗ ήταν αβάσταχτο. Τα πιο πρόσφατα γεγονότα είναι νωπά στη μνήμη των περισσότερων και δεν χρειάζεται ν’ ασχοληθούμε εκτενέστερα με τις «προσπάθειες» που διαρκώς καταβάλουν και τα τσατσιλίκια που έχουν εξελιχθεί σε δεύτερη φύση τους.
Καλούμαστε, λοιπόν, δώσουμε ένα ακόμη μάθημα σ’ αυτόν τον ενοχλητικό συμπολίτη να. Και στο γήπεδο και στην κερκίδα. Να διορθώσουμε τη βαθμολογική μας θέση, να επαναφέρουμε τα πράγματα στη σωστή τους σειρά. Γιατί ο ΑΡΗΣ ενώ εμφανίζει υγεία σ’ όλο το φάσμα γύρω από τον Σύλλογο, αντίθετα παρουσιάζει μια αγωνιστική εικόνα που δεν συνάδει, δεν αρμόζει και δεν του αξίζει στο τέλος.
Είναι υποχρεωμένοι όσοι αποτελούν το αγωνιστικό τμήμα της ομάδας να βρεθούν στο ίδιο επίπεδο στο οποίο κινείται, ευρύτερα, ο σύλλογος, να εναρμονιστούν πρωτίστως με το οπαδικό πνεύμα και να μας αποδείξουν ότι είναι άξιοι της εμπιστοσύνης και της πίστης που έχουμε στις δυνατότητές τους.
Η συγκυρία ενδείκνυται και θεωρούμε ότι αποτελεί την καλύτερη αφορμή για το πολυαναμενόμενο αγωνιστικό ξέσπασμα που θα μας φέρει σύντομα σε θέσεις κορυφής καθώς τα περιθώρια στένεψαν, η υπομονή λιγοστεύει και πλέον μας αρκούν οι πράξεις και μόνο αυτές. Παραινέσεις, προτροπές και νουθεσίες μοιάζουν κενές περιεχομένου. Είναι λόγια και χάνονται.
Έχουμε διατρανώσει με κάθε δυνατό τρόπο τις θέσεις μας και τις εκφράσαμε κι «από κοντά» κι «από μακριά». Τώρα, πια, υπάρχει η αγωνιστική μάχη. Για εμάς, εύκολη η αποστολή σας, γιατί παίζετε μ’ αυτούς. Έτσι νιώθουμε, αυτή είναι η ψυχολογία μας για τον αγώνα της Κυριακής και σ’ αυτό το ρυθμό θα κινηθούμε και στην κερκίδα.
Ζήτημα τιμής η νίκη και απαίτηση για κατάκτησή της. Όπως έλεγε κι ο αείμνηστος Συρόπουλος, έπρεπε να ‘ταν άρρωστοι για να χάσουν απ’ αυτούς. Περιμένουμε να δούμε 11 πολεμιστές του Θεού, μια ευθεία αντανάκλαση των πολεμιστών της κερκίδας στο χορτάρι.
Παίξτε για εμάς, σαν εμάς.
Δεν γλιτώνουν.
Θα είναι στο Κλ. Βικελίδης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου