Μπορεί να μοιάζει παράταιρο, στην εποχή μας, αλλά η τιμή και η αναγνώριση είναι διαχρονικές αξίες που αφορούν και συγκινούν τους πάντες. Σε σημείο που η απόκτησή τους να εκτρέπεται σε εμμονή, να εξελίσσεται, για κάποιους, σε στόχο ζωής. Στην ιστορία του αθλητισμού (ελληνικού και παγκόσμιου) κάποιες ομάδες έγραψαν ιστορία.
Στερεότυπη έκφραση που κατά κάποιο τρόπο έχει χάσει την αξία της, καθώς όλοι θεωρούν ότι γράφουν ιστορία, όλοι πιστεύουν ότι θα μνημονεύονται με χρυσά γράμματα στο βιβλίο καταγραφής της! Η ομάδα μπάσκετ του ΑΡΗ είναι, όμως, αυτό που λέμε «μια κατηγορία μόνη της». Η «ιστορία» της ιστορίας.
Αν η εγκυκλοπαίδεια του ελληνικού αθλητισμού έχει χιλιάδες τόμους και επιχειρούσαμε να χρωματίσουμε τον κάθε έναν από αυτούς, αναλόγως του περιεχομένου του, το κιτρινόμαυρο θα κυριαρχούσε στη σειρά. Ποτέ άλλοτε μια ομάδα δεν «κυριάρχησε» σ’ ένα άθλημα, δεν ταυτίστηκε ως όνομα μ’ αυτό, δεν έγινε το σήμα κατατεθέν του, όπως έγινε με τον μπασκετικό ΑΡΗ.
Μια ομάδα που η λέξη «ρεκόρ» ήταν το συνοδευτικό της. Που πολλοί δημοσιογράφοι, αλλά και άνθρωποι του χώρου, έκαναν λόγο για στοιχειωμένα ρεκόρ της, για απλησίαστες επιδόσεις, για μοναδικά στατιστικά επιτεύγματα, για το δέος που τους προκαλεί και μόνο η ανάκληση, στη μνήμη, της παρουσίας της, τα χρόνια εκείνα.
Η αποτίμησή της, ανυπολόγιστη. Ο ελληνικός αθλητισμός της χρωστά πολλά, γιατί για μια μακρά περίοδο ήταν η περηφάνια της Ελλάδας, ήταν ο αξιότερος πρεσβευτής της στο εξωτερικό, «ασκούσε» τη διεθνή πολιτική της χώρας μας, μεγαλώνοντας την στα μάτια των ευρωπαίων, αλλά και όλου του πλανήτη.
Πέρα όμως από τα ρεκόρ, το σεβασμό και τη δόξα που απέπνεε εκείνη η ομάδα, είχε δυο κεκτημένα που ποτέ ξανά δεν αποδόθηκαν σε μια ομάδα. Δυο «ετικέτες» που της αποδόθηκαν και που είναι τόσο βαριές και μοναδικές, ώστε ακόμη και σήμερα μας προκαλούν ρίγη συγκίνησης και ατέλειωτη περηφάνια.
Ο ΑΡΗΣ ήταν «η ομάδα όλων των Ελλήνων» και ο «Αυτοκράτορας» του ελληνικού μπάσκετ. Δυο χαρακτηρισμοί που περικλείουν όλο το μεγαλείο εκείνης της ομάδας. Η απήχησή της στο πανελλήνιο, η αποδοχή και η αναγνώρισή της από τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, η αγάπη που εισέπραττε από το κοινό της Ελλάδας, ήταν και θα παραμείνει κάτι μοναδικό για τα ελληνικά χρονικά.
Εκείνη η ομάδα υπήρξε το εφαλτήριο για να στραφούν στον αθλητισμό χιλιάδες παιδιά της εποχής, να γίνει το είδωλο μιας ολόκληρης γενιάς που μεγάλωσε μαζί της και το πρότυπο για όλους τους αθλητικούς συλλόγους.
Να γίνει το σημαντικότερο γεγονός κάθε εβδομάδας, να τροποποιήσει το καθεστώς λειτουργίας επαγγελματικών χώρων (!) προκειμένου να εναρμονιστούν με τη μέρα που αγωνιζόταν, να εξελιχθεί σε «αξιοθέατο» σχολικών εκδρομών (!), να μονοπωλεί στην τηλεθέαση της εβδομάδας, να ακούγεται το όνομά της σε αγώνα της εθνικής ποδοσφαίρου, να γίνει «το ροκ συγκρότημα» της εποχής.
Ο ΑΡΗΣ «ψήλωσε» τη χώρα μας.
Μπορούμε να γράφουμε για ώρες και να «ταξιδεύουμε» στην πιο αγαπημένη εποχή για τον ΑΡΗ. Είναι τόσο νωπές οι μνήμες που ανακαλούνται άμεσα.
Κάνοντας χρήση όρων που συνηθίζονται στο Χρηματιστήριο, ο Αυτοκράτορας είναι το «βαρύ χαρτί» του ελληνικού αθλητισμού. Μια «μετοχή» με διαρκή και μόνιμη απόδοση, χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ως «φούσκα» και «μόδα» που έκανε τον κύκλο της και χάθηκε στη λήθη.
Γίνεται εύκολα αντιληπτό, λοιπόν, ότι ο ΑΡΗΣ είναι ένα μέγεθος απλησίαστο. Ένας Αυτοκράτορας που στις συνειδήσεις των φιλάθλων ποτέ δεν αποχωρίστηκε το θρόνο του. Βρίσκεται εκεί με τη μεγαλοπρέπεια και την τιμή που του αξίζει, ως μια απλησίαστη μορφή.
Κι όμως, εδώ και λίγα χρόνια, μια άλλη ομάδα έχει βάλει σκοπό της ύπαρξης της να…. ξεπεράσει σε φήμη τον Αυτοκράτορα. Να γίνει… αυτοκράτορας (με μικρό το α) στη θέση του Αυτοκράτορα !
Ξοδεύει αφειδώς εκατομμύρια ευρώ για να επενδύσει σε παίκτες και προπονητή, ψάχνει στα αρχεία (!) να βρει τα ρεκόρ του ΑΡΗ για να τα υποσκελίσει, χρησιμοποιεί τον ελεγχόμενο, από αυτήν, Τύπο και μέσω αυτού αυτοαποκαλείται αυτοκράτορας (!) του ελληνικού μπάσκετ, οπαδοί της, μανιωδώς, αλλάζουν (!) σε γνωστή διεθνή ιστοσελίδα , τη φανέλα με την οποία απεικονίζεται ο Νίκος Γκάλης, «σκυλιάζουν» να νικήσουν σε τελικό Κυπέλλου επαρχιακή ομάδα (!) με διαφορά μεγαλύτερη από αυτή που κατέχει ο ΑΡΗΣ και δεκάδες άλλα γραφικά συμπτώματα μανιώδους συμπεριφοράς απελπισμένων, για δόξα και τιμές.
Θέλουν οι άνθρωποι να νιώσουν κι αυτοί ΑΡΗΣ ! Το επιχειρούν χονδροκομμένα, άκομψα και με ασέβεια.
Και να ήταν μόνο αυτό; Έχουν διαμορφώσει, στα πλαίσια της ανοίκειας προσπάθειάς τους, ένα ολόκληρο πλέγμα ελέγχου του χώρου, μέσα από το οποίο στοχεύουν στο να «κλειδώνουν» αποτελέσματα και να φέρνουν επιτυχίες που όλες τους συγκλίνουν στο στόχο που προαναφέραμε. Να γραφτούν κι αυτοί στην ιστορία σαν ΑΡΗΣ!
Μπορεί να βγάζει γέλιο και γραφικότητα (έχουν πολύ περισσότερη ακόμα κι από τα λεφτά τους) το όλο σκηνικό, για εμάς που γνωρίζουμε και αντιλαμβανόμαστε πράγματα, αλλά ταυτόχρονα προκαλούν και το κοινό αίσθημα.
Θέλουν να γίνουν αυτοκράτορες σε άδεια γήπεδα και στο έρημο τοπίο που με ευθύνη τους μετεξέλιξαν τον κάποτε περίλαμπρο χώρο του μπάσκετ. Θέλουν αναγνώριση, αλλά προκαλούν αηδία. Αποζητούν το χειροκρότημα, αλλά εισπράττουν χλεύη και οργή. Επιδιώκουν τιμές και τους αποδίδονται κατάρες.
Ορέγονται προσωνύμια που ανήκουν, ιστορικά, σε άλλους και φτάνουν στο σημείο απόγνωσης, να γίνονται κλεπταποδόχοι και σφετεριστές! Θέλουν να ζήσουν την εποχή του ΑΡΗ, αλλά το μόνο που κατορθώνουν είναι να ζουν στη δική τους εικονική πραγματικότητα. Θέλουν σεβασμό και τους έρχεται φορτίο μίσους.
Βασιλείς και αυτοκράτορες υπήρξαν πολλοί, ιστορικά, αλλά ελάχιστοι έμειναν στη μνήμη των ανθρώπων και αναφέρονται με σεβασμό και τιμή.
Στην περίπτωση αυτή, έχουμε το αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα.
«Ένας τύραννος που ήθελε να τον αποκαλούν Αυτοκράτορα.»
Όλα όσα αναπτύξαμε, συμπυκνώνονται σ’ ένα σύνθημα:
«Δε θα γίνεις Αυτοκράτορας, ποτέ, βάζελε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου